Ściegi

Ścieg na okrętkę.

Podstawowy i najstarszy ze ściegów stosowanych w hafcie pałuckim. Często wykonywany na podkładzie ściegu przed igłą (fastrygą). Powstaje na skutek utworzenia z przeciąganej przez tkaninę w poprzek nici wałeczka.

Ścieg sznureczkowy (inaczej: ścieg wodny lub ścieg za igłą).

Tworzony jest poprzez wkłuwanie igły z góry, w połowie poprzedniego ściegu. Wszystkie ściegi powinny mieć jednakową długość.

Ścieg dziergany

zawsze wykonywany na podkładzie ściegu przed igłą (fastrygi), może być też dodatkowy podkład ze ściegu łańcuszkowego. Główną zasadą jest podłożenie nitki pod igłą podczas jej wyciągania z materiału. Tworzy się wówczas rodzaj drabinki.

Ścieg atłaskowy

występuje zawsze z podkładem – ścieg przed igłą albo ścieg łańcuszkowy. Nitki podkładu ułożone są prostopadle do ściegu zasadniczego. Ścieg atłaskowy powinien być ułożony tak gęsto, aby nie był widoczny podkład.

Ściegi służące jako podkłady do innych ściegów: ścieg przed igłą (fastryga) i ścieg łańcuszkowy.

Ścieg przed igłą (fastryga) polega na przemiennym prowadzeniu nitki nad i pod tkaniną.
Ścieg łańcuszkowy powstaje jako pętelka, w którą wkłuwa się nić do wykonania kolejnej pętelki.

Aplikacja

jest to naszywanie na materiał tła wyciętych fragmentów innej tkaniny ściegiem okrętkowym lub dzierganym. Najczęściej na aplikacje wykorzystywano batyst, cienkie płótno oraz tiul, które były przyszywane na prawej stronie tkaniny. Tylko aplikacje z grubszego płótna przyszywane były po lewej stronie. W przypadku nowych form (obrusy, serwetki, bieżniki) aplikacja zawsze wykonywana była z tiulu przymocowywanego do lnianego podłoża.

Technika przewlekania

polega na przeciąganiu nitek wg określonego wzoru w tiulu. Stosuje się tu ścieg przed igłą, którym przewleka się nić przez oczka tiulu, zgodnie z jego strukturą w różnych kierunkach