Wyróżnikiem i najpiękniejszą częścią kobiecego stroju pałuckiego są czepce. Były płócienne lub tiulowe, haftowane z długimi, wiązaniami nazywanymi bandami. Noszone były przez mężatki, początkowo w połowie XIX w. szyto je z płótna, bez band i obwiązywano jedwabną chustką, najczęściej w kolorze fioletowym. Na przełomie XIX i XX w. pojawiają się czepce tiulowe, które  mają wąskie i krótkie bandy, zawiązywane na kokardę pod brodą. Na początku XX w. bandy czepców pałuckich stopniowo się poszerzały i wydłużały aż do kolan. Spinano je wtedy pod szyją broszkami albo przytrzymywano koralami. Dodatkową ozdobą czepca pałuckiego są upięte  z przodu w formie diademu  rzędy układanych pasków, tiulowych tzw. ryszek. Pomiędzy nimi wszywano różnorodnie zrolowane kolorowe wstążki. Najczęściej były noszone białe, spotykamy też różowe, niebieskie, fioletowe czy zielone, nigdy nie występowały żółte i czerwone. Innym sposobem wykończenia czepca były tzw. żabota, czyli udrapowany haftowany pasek tiulu ozdobiony sztucznymi kwiatkami.