Halki, zwane na Pałukach podspódnikami, noszone były przede wszystkim do ubioru świątecznego. Zazwyczaj były to dwie halki w różnych kolorach: biała oraz czerwona. Halkę białą zakładano jako pierwszą: „blisko ciała zawsze biała” jak podała Klara Prillowa w 1987 r. Na nią wkładano czerwoną, zwaną piekielnicą.

Halki białe szyto początkowo z bielonego płótna lnianego samodziałowego, od początku XX w. z fabrycznych materiałów bawełnianych. Najstarsze nie były bogato haftowane, głównym ozdobą dołu było wycięcie brzegu w półkola, haftowane ściegiem dzierganym. W późniejszym czasie brzegi ozdabiano coraz bogatszym ręcznym haftem roślinnym: kwiaty i liście, z dużą ilością dziurek.

Halki czerwone piekielnice szyto początkowo z farbowanego lnu, potem, w końcu XIX w. najczęściej z czerwonej flaneli (franeli). Dolny brzeg wycinano w półkola i zdobiono czarnym haftem (czarną wełniczką) o motywach roślinnych; często z gronami winnymi lub gałązkami z kwiatami. Zawsze kompozycja miała wzór wijącej się, wzdłuż brzegu,  gałązki z naprzemianlegle ułożonymi motywami. Tego typu halka nigdy nie miały dziurek.